Een verslag van een reis naar Aréquipa

In het jaar 1851 komen de reizigers over de Stille Oceaan op de rede van Islay aan. Ze stappen op de Peruaanse kust aan wal.
Om de reizigers te ontschepen en de lading te lossen, moeten de sloepen aanleggen tegen een rots midden in de branding; de mensen klimmen met moeite langs een touwladder naar boven.

Haven van Islay, prent uit 1855

De stad Aréquipa is eigenlijk een verzameling hutten, van stro en klei gemaakt, maar alle handel gaat via deze haven.
Op de pleinen en achter onheiningen ziet men troepen muilezels die snel weer terug moeten omdat er geen enkele grasscheut in de omtrek van tien mijlen groeit om de dieren te voederen.

Vanaf Islay gaat de reis tussen twee kale bergen door met hier en daar een olijvenbosje. In de schaduw daarvan is er altijd een herberg waar men brandewijn en chicha, een soort bier van mais, verkoopt.
Zes mijlen verder eindigt het gebergte en komt men in een uitgestrekte zandwoestijn, waarvan het oog de grenzen niet ontdekt.
De reiziger verzucht dat hij zich die tocht wel wat poëtischer had voorgesteld.

Een kloof bij Colca op weg naar Aréquipa

Toen de reiziger in Aréquipa aankwam was de bevolking nog in rouw door een 'vreeselijke schudding van den grond'.

Hij schrijft in zijn verslag:

Al de huizen zijn op dezelfde wijze gebouwd:
zij hebben namelijk een groot portaal, op de straat uitkomende, eene kleine plaats, met steenen van verscheidene kleuren bestraat, en aan de vier zijden door groote gebouwen ingesloten.
Aan het einde der plaats, tegenover het portaal, is de gezelschapszaal, en daar achter een tuin met heesters beplant; maar vooral met bloemen, van welke de Aréquipanen hartstogtelijke liefhebbers zijn.
Het huisraad, ofschoon eenvoudig, moet zeer veel kosten, als men in aanmerking neemt, dat de meeste meubelen uit Europa komen, en er tusschen Islay en Aréquipa dertig mijlen woestijn liggen.

In elke salon vindt men eene piano; maar slechts weinigen kunnen er iets anders op spelen dan walsen en contre-dansen.
Men is openhartig genoeg, om te erkennen, dat de opvoeding in Europa beter is dan in Peru, en de ouders geven, als 't in hun vermogen is, hunnen zonen en dochteren volgaarne meesters, om in vreemde talen, het teekenen en de muzijk onderwezen te worden.

Nimmer zal ik een bal vergeten, grootendeels ter mijner eere gegeven.
Nadat de vrouw des huizes mij aan verscheidene jonge dames, in een halven kring, ter wederzijde van de Canapé (de eereplaats) gezeten, had voorgesteld, ging zij hare overige gasten ontvangen en liet mij mij-zelven redden zoo goed ik dat kon, met het vijftigtal Spaansche woorden, waarin mijne geheele taalkennis bestond.
De dames vermaakten zich zeer met de wijze, waarop ik met mijne vijftig woorden omsprong.

Naschrift:
Wie dit verslag leest zal zich afvragen hoe men de piano en andere kostbare meubelstukken na een lange zeereis, een moeilijke overlading in sloepen en vervolgens mijlen ver op de rug van muilezels, door de hete woestijn in de salons van de rijke dames kon krijgen. En of daar een pianostemmer in de buurt was om het instrument bespeelbaar te maken.

Twee haasjes en hun piano
Lola en haar pianola