Een piano in de tuin

De pianomuziek zweefde door de open deuren.
De vingers van Rebecca's moeder dansten op de wit-zwarte toetsen.
Ruth luisterde stilletjes op het terras van het grote huis. Alleen bij Rebecca hoorde ze nog muziek. Overal elders in het sjtetl bleef het stil.

Mensen met een ster mochten al een hele tijd geen radio meer hebben.

Kom je niet binnen?
Ruth stapte tot bij de piano.
Rebecca's moeder speelde hetzelfde liedje dat memme zong als ze verdrietig was.
Zou mevrouw Rosenfeld ook droevig zijn?
Je mag meezingen, zei ze.
Maar Ruth zweeg.
Ze luisterde liever naar de pianomuziek.

Ruuuth? Ruuuth?
Rebecca' s stem galmde boven alles uit.
Op slag vergat Ruth de piano en holde door de keuken en de tuin naar de houtzagerij.
Ze wist precies waar ze Rebecca kon vinden, want ze kwam veel bij de Rosenfelds.
De scholen waren gesloten, en elke dag kon ze nu met Rebecca spelen.
Bij de laatste boom in de tuin stopte ze bruusk.
Het was zo stil in de houtzagerij.
Ze hoorde geen machines, ze zag geen boomstammen, geen planken.
Rebecca? vroeg ze met een bibberstemmetje. Rebecca, waar ben je?
Behoedzaam ging ze het grote gebouw binnen.
De stapelplaats was helemaal leeg.

Rebecca zat midden in een hoop houtkruilen.

Ze hebben alles meegenomen, zei ze.
Gisteravond. Op grote vrachtwagens.
Mannen in een uniform, met hoge laarzen.
Laarzen ...laarzen ...laarzen ...weerkaatsten de muren.

Ruth kromp in elkaar.
Is dat nu oorlog? dacht ze. Gele sterren, geen radio's, niet langer verstoppertje kunnen spelen.
Maar mijn peppe zal nieuwe machines kopen, vervolgde Rebecca.
Hij zegt dat joodse mensen het nooit opgeven.
Ze beginnen altijd opnieuw.
Ruth draaide zwijgend houtkrullen rond haar vinger.
Ze snapte niet wat Rebecca vertelde over de joodse mensen.
En waarom veranderde er elke dag, zoveel in het sjtetl?
Plots verlangde ze heel erg naar memmes zachte armen.

Fragment: 'Een piano in de tuin' door Katrien Seynaeve, 1995,
uitgave: Altiora Averbode

Het Testament van Beethoven